Godność: Nie było przy niej nikogo bliskiego, po kim mogłaby przyjąć nazwisko, więc w sierocińcu nazwano ją Madeline Ilunee Hatter, przez dziwny cylinder, zostawiony przy dziecku niegdyś pod drzwiami.
Wiek: Czymże jest wieczność dla kogoś , komu czas mija wyłącznie na przyjęciach? Dziewczyna już od dawien dawna najzwyczajniej nie pamięta, ile już przeżyła. Może szesnaście czy siedemnaście na które wygląda, lub może jednak o wiele, wiele więcej?
Płeć: Dobra, sprawdzamy czy wszystko jest na miejscu - powiedziała, po czym spojrzała na głowę. Kapelusz tam gdzie zawsze. Zaraz, o czym my mówiliśmy?
Orientacja: DENDROFIL! Oczywiście w żartach, na prawdę gustuje w mężczyznach, ale tylko wtedy, kiedy przychodzą na jej przyjęcia.
Rasa: Ekhem, ekhem, zajrzyjmy więc do mądrych książek, które coś nam o niej opowiedzą..
Kapelusznicy – Najbardziej ekscentryczne i szalone istoty zamieszkujące Krainę Luster. Z pozoru niezbyt różnią się od zwykłych ludzi. Tylko z pozoru. Odróżnia ich bowiem wyjątkowo dziwaczne zachowanie i oczywiście, kapelusz. Tak, każdy Kapelusznik bez wyjątku posiada swój wyjątkowy kapelusz. Jego rozmiary i wygląd zależą wyłącznie od osobowości i upodobań właściciela. Mają one pewną niezwykłą właściwość, a mianowicie – nie mają dna. Kapelusznicy mogą chować w swoich kapeluszach tyle rzeczy, ile tylko zechcą. Mają też tendencję do pojawiania się i znikania w najmniej odpowiednich momentach. Kapelusznicy zasłynęli jako najlepsi organizatorzy przyjęć. Na ich szalonych podwieczorkach chciałby gościć każdy mieszkaniec drugiej strony lustra.
Tyle wystarczy? c:
Moce wrodzone:
Szczęście - jest to niezwykle przydatna umiejętność, dzięki której całe życie unikała wylania na siebie wrzątku czy dostania filiżanką w głowę. Bardzo łatwo, czasem nawet nie zdając sobie z tego sprawy unikała niebezpieczeństw czy drobnych uszkodzeń ciała.
Klasa: 1-2, na rozpoczęciu muszę zaprosić wychowawcę na herbatkę..
Zawód: Ach, gdyby jeszcze płacili jej za urządzanie przyjęć.. A nie, to przyjemność sama w sobie, nie musi służyć jako zawód.
Umiejętności: Co jest najważniejsze na przyjęciach, oczywiście oprócz herbaty? .. Chyba jedzenie, ale nie jestem do końca przekonana. Jednak czasem się przydaje, więc dziewczyna udoskonaliła umiejętność gotowania do mistrzowskiego poziomu. Także trucizny były bardzo przydatne w tym fachu, bo nigdy nie wiesz, kiedy gość zachowuje się.. nazbyt właściwie. Kiedyś interesowała się też bronią białą, głównie lekkimi rapierami, toteż w jej kapeluszu znajduje się także i wymieniona wcześniej broń.
Aspekt: Ale ona niebieska! To najczęściej przychodzi na myśl, przy pierwszym spotkaniu dziewczyny. Posiada ona kręcone, jasnoniebieskie włosy oraz brwi, co może wskazywać, że ten niecodzienny kolor jest jej naturalnym. Drugą przyciągającą wzrok cechą jej twarzy są duże oczy, koloru blado zielonego z niebieską obwódką, prawie że świecące w ciemności. Twarz porcelanowa bez żadnej skazy, z drobnym, zadartym w górę noskiem i małymi ustami.
Następnymi cechami jest średni, oscylujący w granicach stu sześćdziesięciu dwóch centymetrów wzrost oraz chuda sylwetka, z ładnie zarysowanym wcięciem w talii. Ramiona dziewczyny są wąskie, z lekko widocznymi obojczykami, dłonie są małe z pomalowanymi na blado zielono w czarne kropki, paznokciami, natomiast nogi ma długie i smukłe.
Odziana jest w granatową sukienkę bez ramiączek, z odkrytymi plecami. Górna jej część jest przylegająca, wręcz gorsetowa, natomiast dół to plisowana, dwuwarstwowa spódnica z masą różnych strzałek przypiętych wokół. Na stopach nosi lekkie pointy, tego samego koloru. Na sam koniec oczywiście zostawiwszy kapelusz, bo według samej dziewczyny jest on niemalże dziełem sztuki. Jest to wysoki, ciemnogranatowy cylinder, u podstawy główki obwiązany niebieską wstążką, za którą wciśnięta jest karta do gry oraz sztućce. Na górze zieje dziura, z której wyglądają dwa żółte, jarzące się punkciki, przypominające oczy samej właścicielki. Na kapeluszu znajduje się mniejszy kapelusz, tym razem o odwróconych kolorach i wetkniętą łyżeczką od herbaty.
Charakter: To, co wyróżnia dziewczynę w tłumie oprócz ekscentrycznego wyglądu jest to, że po prostu jest inna. Ma swój świat w którym może być na prawdę sobą, czyli osobą niesamowicie optymistyczną, która nie poznała szarości świata. Jest otwarta na innych ludzi, nie osądza ich pochopnie, a nawet jeśli ktoś najzwyczajniej jest niemiły, ona próbuje odnaleźć w jego zachowaniu drugie dno. Można by określić ją mianem "przylepy", ponieważ najchętniej by siedziała w towarzystwie osoby, którą polubiła, czasem nie koniecznie z wzajemnością i chętnie przytuliłaby się do każdego. Bardzo trudno jest zranić ją dogłębnie, jednak da się to zrobić, wkładając w to dużo energii. W takich chwilach lepiej do niej nie podchodzić, nie wiadomo co wyciągnie ze swojego kapelusza bez dna..
Historia: A tu właśnie zaczyna się problem. Otóż dziewczyna kompletnie nie ma pojęcia gdzie, ani kiedy się urodziła. Wiedziała jednak, że niewątpliwie jest to świat ludzi i mieszka w sierocińcu, a jedyną rzeczą jaką miała, był za duży na nią kapelusz, który jednak zawsze nosiła na głowie, a raczej na nosie. Jak daleko może sięgać pamięcią wie, że nie było przy niej rodziców. Jednak nie powstrzymywało jej to przed byciem nad wyraz szczęśliwym dzieckiem.
Miała swój własny świat, do którego owszem, próbowała zaprosić inne dzieci, proponując im udział w przyjęciach, które uwielbiała urządzać od małego. Niczego nigdy nie mogło na nich zabraknąć, więc zaczęła przyrządzać także swoje własne jedzenie, z czego wyroby cukiernicze były po prostu przednie. Oczywiście żadna z mam znajomych jej dzieci nie mogła pozwolić na to, by jej ukochane dziecko jadło coś wykonane przez "sierotę-odludka", dlatego zawsze objadała się sama, czasem dając jakiś przysmak zwierzątkom. Nie załamywało jej jednak to, ze nikt raczej nie wykazywał na jej propozycje większego entuzjazmu, za każdą odmowę dawała kolejne zaproszenie na "kiedy indziej". Wkrótce spostrzegła się, że zwierzęta mają większą tendencję do przychodzenia na jej przyjęcia niż ludzie, toteż zawsze były mile widziane. Ludzie po zobaczeniu jej któryś raz rozmawiającej z bandą futrzaków okrzyknęli ją wariatką. A ona nie przejmując się tym chodziła do szkoły, w której zawsze siedziała sama i z nikim nie rozmawiała, tylko z wymyślonym przyjacielem. A raczej z małą myszką ukrytą w kapeluszu, o której jednak nikt nigdy się nie dowiedział. Ot, taka mała tajemnica. Inną było to, że zaczęła uczyć się walczyć bronią białą, czego nie dowiedzieli się opiekunowie, którzy być może tak samo jak ona bujali w obłokach, bo wiele dzieci z tego domu miało dużą samowolkę. A dziewczynka szkoliła się, i była w tym nawet niezła. Nikt, kogo znała nie chodził na naukę walki, więc nie była szykanowana na każdym kroku. I choć nie mogła podczas zajęć nosić swojego cylindra, kładła go zawsze na ławce nieopodal tak, by "oglądał" potyczki. I mijał jej czas, aż do pamiętnego dnia.
Zaczęła dorastać, podstawówka zmieniła się w gimnazjum, a po nim nadszedł czas na szkołę wyższą. Dowiedziała się o kuro-shiro, gdzie były inne osoby, nie koniecznie takie jak ona, jednak były inne. I to wystarczyło, by ta szkoła z miejsca stała się jej faworytem.
